Μαριβό, Πιερ Καρλέ ντε Σαμπλέν ντε-

(Pierre Carlet de Chamblain de Marivaux, Παρίσι 1688 – 1763). Γάλλος συγγραφέας. Καταγόταν από αστική οικογένεια και μεγάλωσε στην επαρχία. Σπούδασε στο Παρίσι, ενώ παράλληλα σύχναζε στους φιλολογικούς κύκλους της πόλης, οπότε συνδέθηκε με το Φοντενέλ. Στην περίφημη Φιλονικία των Αρχαίων με τους Νεότερους (1653-1714, Querelle des Anciens et des Modernes) ο Μ. τάχθηκε στο πλευρό των δεύτερων δημοσιεύοντας μερικά κωμικά έργα. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος (1717) και κατά την περίοδο 1721-34 εξέδωσε και διηύθυνε τρεις εφημερίδες (εμπνευσμένες από το υπόδειγμα του Άντισον), όπου έδωσε τα πρώτα δείγματα της έφεσής του προς τον ελεύθερο ηθικολογικό και περιγραφικό στοχασμό. Στο μεταξύ επιδόθηκε στη μυθιστοριογραφία, υψηλότερες εκφράσεις της οποίας αποτελούν τα έργα που τιτλοφορούνται Η ζωή της Μαριάννας (La vie de Marianne, 1731-42, 10 τ.) και ο Αρχοντοχωριάτης (Le paysan parvenu, 1734-35, 5 τ.), όπου, με αφετηρία τις εμπειρίες του πικαρεσκικού είδους και τη σύγχρονή του αγγλική πεζογραφία, ο Μ. παρουσίασε μια πρωτότυπη σύνθεση ρεαλιστικής προβολής του περιβάλλοντος και των ηθών και ενδοσκοπικής ανάλυσης. Εξίσου ενδιαφέρουσα και περισσότερο γνωστή είναι η δραστηριότητα του ως θεατρικού συγγραφέα. Το έργο του, που τιτλοφορείται Ο εξευγενισμένος από τον έρωτα Αρλεκίνος (Arlequin poli par l’amour, 1720), σηματοδότησε την έναρξη μιας μακρόχρονη συνεργασίας με τους ηθοποιούς του Theatre Italien του Λουίτζι Ρικομπόνι, κληρονόμου της Κομέντια ντελ’ άρτε. Από τη θεατρική παραγωγή του Μ., που ξεκινά από τη φάρσα και καταλήγει στην κωμωδία χαρακτήρων και ηθών, από την κοινωνική και φιλοσοφική σάτιρα μέχρι το μελό, από τις αλληγορικές συνθέσεις μέχρι το ονειρόδραμα, είχαν επιτυχία κυρίως οι κωμωδίες που βασίζονταν στην ερωτική ψυχολογία, και κυρίως εκείνες που τιτλοφορούνται Η διπλή αστάθεια (La double inconstance, 1723), Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης (Le jeu de l’amour et du hasard, 1730), Οι ψεύτικες εκμυστηρεύσεις (Les fausses confidences, 1737) κ.ά. Το 1742 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Οι κριτικοί κατέκριναν συχνά στο έργο του Μ. έναν εξεζητημένο εκλεπτυσμό και ένα ύφος συχνά επιτηδευμένο, από το οποίο προήλθε ο μειωτικός χαρακτηρισμός μαριβοντάζ. Ο Γάλλος συγγραφέας Μαριβό, σε προσωπογραφία του Βαν Λόο.